της Κατερίνας Μπακογιάννη, protagon.gr, 23/6/2011
Ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ επιχειρηματολογούσε πρόσφατα ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου θα είχε κάνει υπέρ-υπουργό Οικονομικών τον Ευάγγελο Βενιζέλο πολύ νωρίτερα από ότι τον έκανε ο γιος του Γιώργος Παπανδρέου. Με αφορμή μάλιστα την επέτειο του θανάτου του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, χθες, μου διηγήθηκε την εξής ιστορία: Όταν το 1982 ο Παπανδρέου πρότεινε στον Γεράσιμο Αρσένη το Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, εκείνος φέρεται να του ζήτησε διευρυμένες αρμοδιότητες και αυτονομία κινήσεων προκειμένου να το αναλάβει. «Ό,τι θέλεις εσύ Μάκη μου,» λέει η ιστορία ότι απάντησε ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Τρία χρόνια αργότερα ο Γεράσιμος Αρσένης εξαναγκαζόταν σε παραίτηση, υπουργός ανέλαβε ο Κώστας Σημίτης με τελείως διαφορετική οικονομική προσέγγιση και το 1986, ο Αρσένης διαγράφηκε τελικά από το ΠΑΣΟΚ. Ένας δελφίνος είχε εξουδετερωθεί.
Να έχει άραγε ο Ευάγγελος Βενιζέλος την ίδια τύχη σχεδόν 30 χρόνια αργότερα; Η οικονομική συγκυρία είναι τέτοια που ο πολιτικός χρόνος έχει σμικρυνθεί και όλα θα φανούν πολύ γρήγορα. Ωστόσο οι παραλληλισμοί με την πρόσφατη ιστορία πάντα παρουσιάζουν ενδιαφέρον: από τη μία λοιπόν τα βιωματικά, σχεδόν αταβιστικά, χαρακτηριστικά πολιτικής και αρχηγικής αυτοσυντήρησης του σημερινού αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος με τον ανασχηματισμό πήρε ξανά το rebound μετά την ολιγόωρη παραίτηση του την περασμένη Τετάρτη και από την άλλη, ο νέος υπουργός Οικονομικών ο οποίος μοιάζει να κινείται αυτές τις ημέρες στη Βουλή και στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα με δίπλωμα πολιτικής από το Harvard, θυμίζοντας τον εαυτό του στη μάχη της διαδοχής στο ΠΑΣΟΚ το 2007. Και κάπου εκεί στη μέση, στο διάκενο ανάμεσα στις φιλοδοξίες των δύο πολιτικών ανδρών, η Ελλάδα. Και όλοι εμείς. Φοβούμαι λοιπόν μήπως δεν είμαστε στο έλεος κανενός, όπως έγραφε χθες ο Άρης Δαβαράκης αλλά σε κενό χώρου.
Να έχει άραγε ο Ευάγγελος Βενιζέλος την ίδια τύχη σχεδόν 30 χρόνια αργότερα; Η οικονομική συγκυρία είναι τέτοια που ο πολιτικός χρόνος έχει σμικρυνθεί και όλα θα φανούν πολύ γρήγορα. Ωστόσο οι παραλληλισμοί με την πρόσφατη ιστορία πάντα παρουσιάζουν ενδιαφέρον: από τη μία λοιπόν τα βιωματικά, σχεδόν αταβιστικά, χαρακτηριστικά πολιτικής και αρχηγικής αυτοσυντήρησης του σημερινού αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος με τον ανασχηματισμό πήρε ξανά το rebound μετά την ολιγόωρη παραίτηση του την περασμένη Τετάρτη και από την άλλη, ο νέος υπουργός Οικονομικών ο οποίος μοιάζει να κινείται αυτές τις ημέρες στη Βουλή και στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα με δίπλωμα πολιτικής από το Harvard, θυμίζοντας τον εαυτό του στη μάχη της διαδοχής στο ΠΑΣΟΚ το 2007. Και κάπου εκεί στη μέση, στο διάκενο ανάμεσα στις φιλοδοξίες των δύο πολιτικών ανδρών, η Ελλάδα. Και όλοι εμείς. Φοβούμαι λοιπόν μήπως δεν είμαστε στο έλεος κανενός, όπως έγραφε χθες ο Άρης Δαβαράκης αλλά σε κενό χώρου.
