Public Enemy, Lifo, 28/11/2011
Οι προεκλογικές υποσχέσεις για «άλλη λύση», με έξοδο της Ουγγαρίας από μνημόνια και πολιτικές λιτότητας του ΔΝΤ, απέτυχαν παταγωδώς.
Θυμάμαι ακόμα αρκετό κόσμο και Μέσα Ενημέρωσης στην Ελλάδα να εξυμνούν την πολιτική που επαγγέλονταν ο νεοεκλεγείς τότε Πρωθυπουργός της Ουγγαρία, Βίκτορ Όρμπαν. Ο Όρμπαν είχε σαρώσει κυριολεκτικά στις εκλογές του Απριλίου 2010, καταλαμβάνοντας τα 2/3 του Κοινοβουλίου, πρωτοφανής εκλογική δύναμη από την εποχή της κατάρρευσης του σοσιαλιστικού καθεστώτος.
Η Ουγγαρία ήταν ως τότε η πρώτη χώρα της ΕΕ που είχε προσφύγει στο ΔΝΤ από τη σοσιαλιστική κυβέρνηση. Ο Όρμπαν εκλέχθηκε πανηγυρικά, με ποσοστό 52,8%, έναντι 19,3% των Σοσιαλιστών. Αυτό που έκανε ο Όρμπαν είναι απλό: άκρατος λαϊκισμός σε μία χώρα με σοβαρά δημοσιονομικά προβλήματα και λιτότητα αντίστοιχης της ελληνικής, η οποία είχε επιβληθεί από το ΔΝΤ στα πλαίσια δανειοδότησης της χώρας και αναδιάταξης της οικονομίας της. Γύρισε επιδεικτικά την πλάτη του στο ΔΝΤ και την ΕΕ, αρνούμενος να υπογράψει υπέρ νέων μέτρων και στερώντας παράλληλα τη χώρα από την τελευταία δόση που προέβλεπε το πρόγραμμα.
«Εμείς θα μαζέψουμε περισσότερα. Όχι όμως με νέα λιτότητα για τον κοσμάκη. Απλούστατα, θα φορολογήσουμε τις Τράπεζες!»
Έτσι ο Όρμπαν επέβαλε έκτακτη εισφορά 0,45% στις τράπεζες, επί των ακαθάριστων εσόδων τους και φορολόγησε με 6% τις χρηματιστηριακές συναλλαγές. Με τέτοιου είδους εξαγγελίες ο Όρμπαν κέρδισε πανεύκολα τις εκλογές και τη συμπάθεια πολλών πολιτών σε άλλες χώρες που αντιτίθενται στο ΔΝΤ και τα μέτρα λιτότητας που συνοδεύουν τα προγράμματα δημοσιονομικής εξυγίανσης που επιβάλλει μέσω των δανειακών συμβάσεων.
Δυστυχώς η πραγματικότητα δεν είναι ούτε τόσο απλή, ούτε ορίζεται από ευχολόγια και φτηνούς λαϊκισμούς περί εθνικής κυριαρχίας ή υπερηφάνειας.
Όταν την άνοιξη του 2010 το ΔΝΤ αποχωρούσε από την Ουγγαρία, είχε προειδοποιήσει ότι τέτοιου είδους μέτρα είναι εξαιρετικά επικίνδυνα. Πράγματι, όπως αναγνώρισε ο ίδιος ο Όρμπαν, οι στόχοι για δημιουργία ανάπτυξης μέσω αύξησης της εγχώριας κατανάλωσης και των εξαγωγών απέτυχε. Το νόμισμά τους έπιασε ιστορικό χαμηλό έναντι του Ευρώ και το χρέος της χώρας υποβαθμίστηκε από τους οίκους αξιολόγησης στην τελευταία βαθμίδα αξιολόγησης.
Ο «επαναστάτης» Πρωθυπουργός που υποσχόταν ανάπτυξη και ανώδυνη έξοδο της Ουγγαρίας από την κρίση προσέφυγε τελικά στις 21 Νοεμβρίου 2011 στο ΔΝΤ για οικονομική βοήθεια προς τη χώρα του. Ο «αγώνας για οικονομική ανεξαρτησία» όπως τον είχε χαρακτηρίσει προεκλογικά ο Όρμπαν απέτυχε παταγωδώς και τώρα η Ουγγαρία ζητάει από το ΔΝΤ ένα δεύτερο δάνειο που θα λειτουργήσει ως «δίχτυ ασφαλείας» για την οικονομία.
