29 December 2013

Τα φούμαρα των χουνταίων...



Το ποντίκι, 24/12/2013

Κρατάει τέσσερις δεκαετίες το σλόγκαν των φιλοχουντικών, φιλοβασιλικών και χρυσαυγιτών ότι η δικτατορία των Συνταγµαταρχών παρέδωσε µια «παρθένα» οικονοµία, δίχως κανένα χρέος.
Το ίδιο πολυφορεµένο παραµύθι ακούστηκε και στο τελευταίο βίντεο, µε πρωταγωνιστή τον προφυλακισµένο Νίκο Μιχαλολιάκο, όταν σε µια ταβέρνα παραληρούσε ως συνήθως: «Επί 21ης Απριλίου τούς άφησε µε µηδέν χρέος και κατάντησαν τα πράγµατα… εκεί τα κατάντησαν. Τα λένε οι ίδιοι…, τα οµολογούν, η γενιά του Πολυτεχνείου».
Φυσικά, ο οποιοσδήποτε άνθρωπος µε στοιχειώδη λογική και την ελάχιστη κατάρτιση θα µπορούσε να υποθέσει, δίχως να γνωρίζει καν τίποτα παραπάνω, ότι θα ήταν αδύνατο ένα χρέος που τρέχει κι αυξάνεται από καταβολής ελληνικού κράτους να εξαφανιστεί ή έστω να φρεναριστεί και να µειωθεί για µια εφταετία, ειδικά από µια χούντα ασυδοσίας και ασχετοσύνης. Η αλήθεια, λοιπόν, είναι ότι η χούντα τα έκανε µαντάρα και στα οικονοµικά. Με το δηµόσιο ταµείο να πηγαίνει κατά διαόλου. Χειρότερα από πριν και µετά. Και ο µεγαλύτερος µύθος απ’ όλους ήταν αυτός της ανάπτυξης. Ουδεµία χειροπιαστή ανάπτυξη υπήρξε επί εφταετίας. Το αντίθετο…
Εκτός κι αν µπορεί να θεωρηθεί επίτευγµα το (απογοητευτικό) +0,9%, τη στιγµή που όλη η Αθήνα χτιζόταν, οι Έλληνες µετανάστες και οι ναυτικοί τόνωναν τις καταθέσεις µε δεκάδες χιλιάδες εµβάσµατα από το εξωτερικό, ενώ η Ελλάδα από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 προσπαθούσε να σηκώσει για πρώτη φορά κεφάλι, ύστερα από την Κατοχή, τον Εµφύλιο και την κατάµαυρη δεκαετία του ’50. Μόνο οι υπερεργολάβοι και οι ρουφιάνοι πλούτισαν, λοιπόν, στην οδυνηρή εφταετία σκανδάλων…
Χουντικοί µύθοι
Το «Π» ρίχνει κλοτσιά µια για πάντα σ’ αυτές τις µυθοπλασίες περί «καλής» οικονοµίας επί χούντας. Και, µάλιστα, µε ντοκουµέντα. Με δηµοσιεύµατα ακριβώς απ’ αυτήν την εποχή. Επί δικτατορίας! Τότε, δηλαδή, που η λογοκρισία έδινε κι έπαιρνε. Και τα παρουσιάζουµε αυτά τα δηµοσιεύµατα της επταετίας, ακριβώς επειδή σίγουρα υπάρχουν ακόµα άπιστοι Θωµάδες.
Σύµφωνα µε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, λοιπόν, το 1974 το δηµόσιο χρέος είχε ανέβει στο 20,8% επί του ΑΕΠ, στα 114 δισ. δρχ. εκείνη τη χρονιά, µε τον εσωτερικό κι εξωτερικό δανεισµό να γιγαντώνονται. Το χρέος ξεκίνησε από 37,8 δισ. δρχ. το 1967, ενώ το 1973 ήταν ήδη στα 87 δισ., µε το έλλειµµα στο εµπορικό ισοζύγιο να είναι 4,5 φορές ψηλότερο και τις καταθέσεις, παρά τις διαρκείς τονωτικές ενέσεις των Ελλήνων µεταναστών, να µειώνονται δραµατικά µετά το 1970. Ο πληθωρισµός κάλπαζε, το πραγµατικό εισόδηµα µειωνόταν, οι φόροι έκαναν επέλαση, το ίδιο και η ακρίβεια.
Τζάµπα… εργολάβοι
Ακόµα και µια ελαφριά µείωση του εξωτερικού δανεισµού ήταν τεχνητή, αφού οι εργοληπτικές εταιρείες έπαιρναν τα δάνεια από το εξωτερικό µε εγγύηση ελληνικού ∆ηµοσίου και στη συνέχεια γίνονταν ανάδοχες των δηµόσιων έργων, µε παραχώρηση των δανείων στο ελληνικό κράτος. ∆εκάδες τέτοια δάνεια-συµβάσεις έγιναν και µ’ αυτήν την πατέντα-µετατροπή και το χρέος φαινόταν ως «εσωτερικό». Καραµπινάτη δηµιουργική λογιστική, δηλαδή, του «µυστράκια» Παττακού και τον οµοϊδεατών του.
Από το 1971, λοιπόν, η κατάσταση στην οικονοµία δεν µπορούσε να κρυφτεί άλλο. ∆εν θα ήταν, µάλιστα, υπερβολή να πούµε ότι τότε άρχιζε να χτίζεται πια για τα καλά η λερναία ύδρα του χρέους.
Στις 6.4.1971 οι εφηµερίδες δηµοσιεύουν: «Αύξηση κατά 23,5% σηµείωσε το δηµόσιο χρέος εντός του πρώτου 5µήνου του 1970, έναντι του 1969, κι έφθασε τα 58,3 δισεκατοµµύρια δρχ. τον Μάιο του περασµένου έτους, έναντι 47,2 που ήταν τον Μάιο του 1969, σύµφωνα µε στοιχεία της ΕΣΥΕ».
Στις 22.9.1971 υπάρχει στα «Νέα» οικονοµική ανάλυση του Κωνσταντίνου Κόλµερ, όπου διαβάζουµε ότι «ναι µεν σηµειώθηκε το 1970 µια επιβράδυνση στην αύξηση του ρυθµού αυξήσεως του χρέους στο 12% έναντι 25% του 1969 (σ.σ.: πάλι επί χούντας είχε εκτιναχθεί, δηλαδή), όµως σηµειώθηκε µια ουσιώδης αύξηση του κρατικού δανεισµού µε έντοκα γραµµάτια και διπλασιασµός του δανεισµού σε συνάλλαγµα». Παρατίθενται, µάλιστα, και αποκαλυπτικά στοιχεία για το δηµόσιο χρέος από το 1958, µε πηγή πάντα τη στατιστική υπηρεσία:

∆ΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ ΣΕ ∆ΙΣ. ∆ΡΧ.
1958........................................................3,5
1959........................................................8,0
1960........................................................9,7
1961......................................................11,6
1962......................................................13,1
1963......................................................17,6
1964......................................................21,4
1965......................................................25,4
1966......................................................32,0
1967......................................................37,8
1968......................................................45,3
1969......................................................56,7
1970......................................................63,7

Από το 1966, δηλαδή, που το χρέος ήταν 32 δισ., διπλασιάστηκε µέχρι το 1970 στα 63,7 δισ.
Σύµφωνα, εξάλλου, µε στοιχεία του ∆εκεµβρίου του 1971, υπήρξε «αύξηση των εισαγωγών µ’ έναν ρυθµό 15% περίπου, µε ταυτόχρονη µείωση των εξαγωγών κατά 5%, διαφορά που διεύρυνε το έλλειµµα του εµπορικού ισοζυγίου». Πάτωναν οι εξαγωγές, θέριευαν οι εισαγωγές…
Το 1972 ο Τύπος βοούσε πια για την τραγική κατάσταση της οικονοµίας. Στις 13.9.1972 τα «Νέα» έγραφαν στον τίτλο του ρεπορτάζ τους: «Κατά 7,7 δισ. αυξήθηκε το 1971 το δηµόσιο χρέος». Και συνέχιζαν:
«Αυξήθηκε κατά 7,7 δισεκατοµµύρια δραχµές το δηµόσιο χρέος της Ελλάδας κατά τη διάρκεια του 1971. Σύµφωνα µε τα στατιστικά στοιχεία του τελευταίου τεύχους του ∆ελτίου Στατιστικής ∆ηµοσίων Οικονοµικών, κατά το τέλος του 1971 το συνολικό δηµόσιο χρέος ανήλθε σε 71,4 δισ. δραχµές». Από 63,7 που ήταν το 1970!
 Με τη σηµείωση ότι µειώθηκε κατά 600 εκατ. δρχ. το χρέος σε ξένο νόµισµα και αυξήθηκε κατά 1,8 δισ. το χρέος σε εγχώριο νόµισµα. Με την πατέντα, που λέγαµε.
Στον «Οικονοµικό Ταχυδρόµο», στις 15.2.1973, τα σηµάδια κατρακύλας της οικονοµίας συνεχίζονται: «Μεταξύ Μαΐου 1971 και 1972 το δηµόσιο χρέος αυξήθηκε κατά 7.118 εκατ. δρχ. ή σε ποσοστό 10% κι έφθασε στο ύψος των 73.806 εκατ. δρχ.».
«Θυσίες και κόστος»
Το πιο ενδιαφέρον άρθρο όλης εκείνης της εποχής το ξετρυπώσαµε στο «Βήµα». Στις 20.10.1973 υπήρχε πρωτοσέλιδη ανάλυση µε τίτλο «Ο απολογισµός µιας εξαετίας, θυσίες και κόστος». Τα στοιχεία δείχνουν ότι αυτά τα περί «µηδενικών χρεών» δεν µπορούν να λέγονται ούτε γι’ αστείο. Πιο τρανταχτή διαπίστωση; Ότι στην εξαετία της δικτατορίας το εξωτερικό χρέος έγινε 1,5 φορά µεγαλύτερο απ’ όσο είχε φθάσει σε διάστηµα 145 χρόνων. Από καταβολής ελληνικού κράτους! Ιδού τα σηµαντικότερα αποσπάσµατα:
♦  «∆ιαπιστώθηκε στο προηγούµενο σηµείωµα ότι από τα προβαλλόµενα σαν επιτεύγµατα της οικονοµικής της εξαετίας, η µεν οικονοµική σταθερότητα όχι µόνο δεν εξασφαλίστηκε, αλλά αντίθετα διαταράχθηκε κατά τρόπο επικίνδυνο, η αύξηση του συναλλαγµατικού αποθέµατος είναι εικονική και οφείλεται στο δανεισµό από το εξωτερικό, ο δε ρυθµός αναδιάρθρωσης της οικονοµίας υπήρξε κατώτερος των δαπανών και δυσαναλόγως µικρότερος σε σχέση µε το παρελθόν».
♦ «Η µόνη διαφορά έναντι του παρελθόντος είναι η αποκληθείσα µε µετριοφροσύνη «ταχύρρυθµη ανάπτυξη», δηλαδή η επίτευξη πρόσθετου ρυθµού ανάπτυξης έναντι του παρελθόντος κατά 0,9% τον χρόνο, σύµφωνα µε τα επίσηµα στοιχεία. Ποιες όµως υπήρξαν οι θυσίες για να καταλήξουµε σ’ αυτό το ασήµαντο ποσοτικά και ανεπαρκές ποιοτικά ποσοστό ετήσιας αύξησης του εισοδήµατος;».
♦ «Μια από τις σπουδαιότερες θυσίες της εξαετούς περιόδου που προορίζεται να επηρεάσει δυσµενώς τις εξελίξεις της οικονοµίας στο µέλλον είναι η αύξηση του εξωτερικού χρέους της οικονοµίας. Το συνολικό εξωτερικό χρέος της Ελλάδας όπως είχε διαµορφωθεί µε τις ρυθµίσεις των προπολεµικών χρεών ανερχόταν από το 1821 µέχρι και το 1966 σε 1.110 εκατ. δολάρια περίπου».
♦ «Μέσα σε έξι χρόνια το χρέος αυτό ξεπέρασε τα 2.700 εκατ. δολάρια, χωρίς να υπολογίζονται οι καταθέσεις σε συνάλλαγµα από το εξωτερικό. Ήρκεσαν, δηλαδή, έξι χρόνια για να γίνει το εξωτερικό χρέος της χώρας 1,5 φορά µεγαλύτερο απ’ όσο είχε φθάσει σε διάστηµα 145 χρόνων. Και αυτό για έναν πρόσθετο ρυθµό ετήσιας αύξησης 0,9%».
♦ «Ακόµα και το δηµόσιο εξωτερικό χρέος που από την εθνική ανεξαρτησία ως το 1966 δεν ξεπερνούσε τα 300 εκατοµµύρια δολάρια έφθασε κατά την τελευταία εξαετία τα 700 εκατ. δολάρια, το δε εσωτερικό δηµόσιο χρέος από 32 δισ. δρχ. φθάνει τώρα περίπου τα 80 δισ. Ας σηµειωθεί ότι τώρα µέρος των δανείων του κεντρικού προϋπολογισµού πραγµατοποιείται µέσω Τραπέζης Ελλάδος και δεν εµφανίζεται στους λογαριασµούς του δηµόσιου χρέους»!
Οι πλούσιοι, πλουσιότεροι
Και συνέχιζε η εφηµερίδα στον απολογισµό που έκανε τον Οκτώβριο του 1973 µε το εµπορικό ισοζύγιο: «Η δεύτερη µεγάλη θυσία της ελληνικής οικονοµίας κατά την περίοδο αυτήν υπήρξε η θεαµατική διόγκωση του εµπορικού ισοζυγίου. Το έλλειµµα του εµπορικού ισοζυγίου από 745 εκατ. δολάρια προβλέπεται ότι θα φτάσει τελικά το τέλος του 1973 τα 2.600 εκατ. δολάρια, δηλαδή περίπου θα τετραπλασιασθεί. Εκείνο πάντως που είναι άκρως ανησυχητικό είναι η αλµατική αύξηση των εισαγωγών που από 1.150 δισ. το 1966 προβλέπεται να φθάσει τα 3.500 τουλάχιστον το 1973. Η αύξηση αυτή των εισαγωγών αντανακλά αφενός µεν τον χαµηλό βαθµό ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονοµίας, αφετέρου δε την ανεπάρκεια της εγχώριας παραγωγής».
Στη συνέχεια διαβάζουµε ότι οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι: «Ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας της οικονοµίας περιορίστηκε. Τα συµπτώµατα κερδοσκοπίας εντάθηκαν. Έχει ήδη σηµειωθεί ένταση στην ανισοκατανοµή µε την αύξηση της µερίδας των κερδών έναντι της µερίδας των µισθών στο εθνικό εισόδηµα. Πρέπει να προστεθεί ότι η τελευταία πληθωριστική διαδικασία δεν έθιξε τα υπέρογκα κέρδη της περιόδου αυτής».
Μόλις λίγες εβδοµάδες µετά την πτώση της χούντας, ο οικονοµολόγος Αδαµάντιος Πεπελάσης δηµοσιεύει άρθρο του (2.8.1974), στο οποίο κάνει λόγο για ξεπούληµα της Ελλάδας στα ξένα κεφάλαια από τους Συνταγµατάρχες:
«Η ανάπτυξη της επταετίας είχε αντιλαϊκό χαρακτήρα. Η µεγάλη µάζα δηλαδή επωµίσθηκε το βάρος της ανάπτυξης, καρπώθηκε τα λιγότερα ωφελήµατα κι έφερε το κόστος των διάφορων αντιφατικών και συγκυριακών µέτρων για την προσπάθεια επαναφοράς της οικονοµίας σε σχετική σταθερότητα και ισορροπία. Ιδιαίτερα τα µέτρα των τελευταίων 12 µηνών ήταν εξοντωτικά για τα µικρά εισοδήµατα.
Η άνοδος των τιµών κατά 40%-45% το 1973 (και κατά 9% για το πρώτο εξάµηνο του 1974) υπερκάλυψε την αύξηση των αστικών εισοδηµάτων ενώ το αγροτι κό εισόδηµα άρχισε να συρρικνώνεται σηµαντικά. Οι ξένες παραγωγικές επενδύσεις µειώνονται εντυπωσιακά. Ενώ στην περίοδο 1965-66 εισάγονται 200 εκατ. δολάρια για παραγωγικές επενδύσεις, σ’ όλη την επταετία 1967-1973 εισάγεται πραγµατικά το µισό περίπου της προηγούµενης επταετίας. Τα άλλα ξένα κεφάλαια που εισέρρευσαν ήταν ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ - αγορά γης, οικοπέδων και παρόµοια».
Τελικά, αυτά τα περί «οικονοµικού θαύµατος της χούντας» δεν είναι απλά παραµύθια της Χαλιµάς, αλλά όσοι τα λένε προσπαθούν να βγάλουν λάδι, γκεµπελικά και προκλητικά, µια καταστροφική οικονοµική περίοδο που βάλτωσε τη χώρα σε όλα τα επίπεδα… Και το ότι κάποιοι θέλουνε να ξεχνάνε τόσο εύκολα, είτε επειδή είναι ωφεληµένοι από σκοτεινές περιόδους σαν την εφταετία είτε επειδή έστω είναι ανιστόρητοι, δεν πάει να πει ότι όλοι έχουµε πάθει µαζικό Αλτσχάιµερ και οµαδική τύφλωση…

24 December 2013

Όσα παίρνει... κι όσα φέρνει ο άνεμος.

Χριστούγεννα, πρωτούγεννα πρώτη γιορτή του χρόνου.
της Ισμήνης
 «Χριστούγεννα, πρωτούγεννα πρώτη γιορτή του χρόνου.
για βγάτε, δέτε, μάθετε πώς ο Χριστός γεννιέται.
Γεννιέται κι' ανατρέφεται στο μέλι κι στο γάλα.
Το μέλι τρων οι άρχοντες, το γάλα οι αφεντάδες
και το μελισσοβότανο το λούζοντ' οι κυράδες»
Τι ωραία που ακούγονται τα κάλαντα και οι παιδικές φωνούλες  με τα τρίγωνα στο χέρι, κοκκινισμένες μυτούλες από το κρύο, να χτυπάνε το ρόπτρο της  ξύλινης πόρτας, να ανοίγει η οικοδέσποινα με αλευρωμένα τα χέρια και αυτά να ρωτάνε :
— Να τα πούμε ;
— Να τα πείτε, να τα πείτε, ακούγεται η καλοσυνάτη απάντηση κι ένα πλατύ χαμόγελο ζωγραφίζεται στο πρόσωπο τη  στιγμή που δίνει στα παιδάκια, λιχουδιές και ένα  κέρμα για το καλό!
Περασμένα, ξεχασμένα. Τώρα κυκλοφορούν κάτι μαντραχαλάδες με ένα  ξεκούρδιστο ακορντεόν, γυφτάκια με κόκκινα σκουφιά ή  παιδιά μεταναστών που  ψελλίζουν  τα κάλαντα  προσπαθώντας να καλύψουν την άγνοια των στίχων και  την ξενική προφορά τους.
Θυμώνω με τον εαυτό μου  που όλα αυτά μου χάλασαν την μαγεία των Χριστουγέννων.
Θυμώνω που στο όνομα του μοντερνισμού, μου  πέταξαν στο καλάθι των  αχρήστων την ομορφιά των εορτών.
Θυμώνω που  γέμισαν τα ζαχαροπλαστεία και οι φούρνοι  έτοιμα μελομακάρονα και  κουραμπιέδες, πού να φτιάχνουμε τώρα, και χάθηκε η γλυκιά μυρωδιά που ξεχυνότανε στο δρόμο από τις κουζίνες των μονοκατοικιών!
Θυμώνω που έγινα  δύσπιστη σε κάθε απλωμένο χέρι και σε κάθε παιδάκι που  κοιτάει την τσάντα μου και όχι τα μάτια μου.
Θυμώνω που δυσπιστώ ακόμα και  για αυτούς που πάνε στα συσσίτια του Δήμου ή της Εκκλησίας.
Η σκηνή στο τρόλεϊ σήμερα το πρωί, 2 γυναίκες  στα 40 σέρναμε  βαλιτσάκι με ρόδες και  συζητούσανε για τα στέκια των συσσιτίων  και διανομής τροφίμων που πηγαίνουν,  παίζοντας  με 2 κινητά στο χέρι η κάθε μία!
Θυμώνω που βλέπω στην τηλεόραση, απλωμένα χέρια να πάρουν τρόφιμα, γεμάτα δαχτυλίδια και βραχιόλια.
Θυμώνω που βλέπω τσάντες γεμάτες με άχρηστα διακοσμητικά χριστουγεννιάτικα αντικείμενα, για την εποχής σκληρής λιτότητας που ακόμα  διανύουμε!
Θυμώνω που  η κυρία του πεζόδρομου  διαμαρτύρεται για την έλλειψη χρημάτων, κρατώντας τσάντα από επώνυμο ακριβό κατάστημα.
Θυμώνω που αυτές οι σκηνές έχουν   σκληρύνει την καρδιά μου και δεν με αφήνουν να χαρώ τα ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

22 December 2013

Κρυφό φλερτ

Τι λέει πίσω από τις κλειστές πόρτες - Το παρασκήνιο των συζητήσεων με τον Ολι Ρεν στις Βρυξέλλες και οι υποσχέσεις προς τον Μάρτιν Σουλτς

του Άγγελου Κωβαίου, ΤΟ ΒΗΜΑ, 22/12/2013

Νέα δεδομένα για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον πρόεδρό του διαμορφώνει η πορεία προς τις ευρωεκλογές του Μαΐου. Η υποψηφιότητα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης για την προεδρία της Κομισιόν δημιουργεί, ούτως ή άλλως, νέο περιβάλλον επικοινωνίας με τους ευρωπαίους αξιωματούχους· μέχρι στιγμής όμως ελάχιστοι γνωρίζουν τι συζητεί ο κ. Τσίπρας πίσω από τις κλειστές πόρτες των γραφείων στις Βρυξέλλες και στην Αθήνα, κατά τις συναντήσεις του με πολιτικά και οικονομικά στελέχη...
Το ενδιαφέρον του Βερολίνου
«Δεν ξέρω ποιος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχει μια μερίδα ακραίων στοιχείων, όμως μιλούμε και με πρόσωπα που θα μπορούσαν να συμμετέχουν σε οποιοδήποτε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα της Ευρώπης» ανέφερε σε κλειστή συνάντηση γερμανική διπλωματική πηγή στην Αθήνα, επιβεβαιώνοντας έτσι το ενδιαφέρον του Βερολίνου για τη σταδιακή πολιτική «μετάλλαξη» του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. 


Λίγες ημέρες αργότερα ο κ. Τσίπρας περνούσε το κατώφλι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για μια συνάντηση με τον κ. Ολι Ρεν. Πέραν όμως των όσων είδαν το φως της δημοσιότητας, πηγές προσκείμενες στην Επιτροπή αναφέρουν ότι στη συνομιλία εκείνη, η οποία διήρκεσε περί τα 20 λεπτά, υπήρξαν μερικά επί μέρους στοιχεία που προξένησαν ιδιαίτερη εντύπωση.

«Μας ζητήθηκε η συνάντηση και δεχθήκαμε επειδή δεν θέλαμε να δώσουμε στον κ. Τσίπρα τα πρωτοσέλιδα, με τίτλους όπως "Η Ευρώπη μάς φοβάται και μας κλείνει την πόρτα" και άλλα τέτοια»
δηλώνουν κατ' αρχάς πηγές της Επιτροπής υπό καθεστώς ανωνυμίας και στη συνέχεια περιγράφουν μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια: «Ο κ. Τσίπρας ήλθε και μας δήλωσε ότι είναι ένας πολιτικός βαθύτατα αφοσιωμένος και προσηλωμένος στην ευρωπαϊκή ιδέα και ότι θέλει να έχει έναν εποικοδομητικό ρόλο, να αλλάξει την Ευρώπη, όχι να την γκρεμίσει και να την καταστρέψει» λέει ευρωπαίος αξιωματούχος με ορατή επιφυλακτικότητα και προσθέτει ότι στην ίδια συνάντηση ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ εξέφρασε την ανησυχία του για την ενίσχυση του λαϊκισμού στην Ελλάδα και στην Ευρώπη...
«Ηταν μια ενδιαφέρουσα συνάντηση» προσθέτει καταληκτικά η ίδια πηγή, ενώ αναφορικά με τη «Μαύρη Βίβλο» που παρέδωσε ο κ. Τσίπρας στον κ. Ρεν επισημαίνει τα εξής, με ένα αίσθημα απορίας: «Εδωσε ένα έντυπο στα ελληνικά, το οποίο, απ' ό,τι είπε, περιγράφει τις συνέπειες της καταστροφικής πολιτικής από το 2010 και μετά. Ωστόσο το θέμα είναι ότι η Ελλάδα έφθασε στην κατάσταση αυτή λόγω των πολιτικών που εφαρμόστηκαν πριν από το 2010». Ως προς το αν η Επιτροπή ανησυχεί για το ενδεχόμενο να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις εκλογές και να είναι στο μέλλον ο κ. Τσίπρας ο συνομιλητής της, ο αξιωματούχος των Βρυξελλών σημειώνει: «Αυτό είναι κάτι που δεν μας αφορά, το τι θα ψηφίσουν οι Ελληνες είναι δικός τους λογαριασμός, εμείς τα ίδια θα πούμε σε οποιονδήποτε πρωθυπουργό της χώρας σας και θα πιέσουμε στην ίδια κατεύθυνση για την εφαρμογή του προγράμματος».
Αν στο τεχνικό επίπεδο της Επιτροπής η αντιμετώπιση είναι αυτή, πολύ πιο εντυπωσιακά βήματα και απόπειρες προσέγγισης μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ευρωπαϊκών δυνάμεων γίνονται στο πολιτικό πεδίο, υπό συνθήκες άκρας μυστικότητας.
Ανοιγμα προς τους Σοσιαλιστές
Πιο συγκεκριμένα, ο κ. Τσίπρας και στελέχη του πλειοψηφικού ρεύματος του κόμματος επιχείρησαν πρόσφατα ένα εντυπωσιακό «άνοιγμα» προς την πολιτική ομάδα των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών και Δημοκρατών στο Ευρωκοινοβούλιο, με το βλέμμα στραμμένο στις επικείμενες ευρωεκλογές και στις δυνατότητες που παρέχονται για πολιτικές διαπραγματεύσεις, συμμαχίες και προσεγγίσεις.
Κατά την πρόσφατη επίσκεψη του κ. Χάνες Σβόμποντα στην Αθήνα, υπήρξε μια συνάντηση του αυστριακού επικεφαλής της σοσιαλδημοκρατικής ομάδας στο Ευρωκοινοβούλιο με την κυρία Ρένα Δούρου και τον κ. Δ. Παπαδημούλη - στελέχη της «Πλατφόρμας 2010», της πλέον φιλοευρωπαϊκής τάσης του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία μάλιστα διεκδικεί με σθένος την έμπρακτη ενεργοποίηση της πλειοψηφίας που αναδείχθηκε στο ιδρυτικό συνέδριο του κόμματος τον προηγούμενο Ιούλιο.
Σύμφωνα με πληροφορίες, στη συνάντηση αυτή τα δύο στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ανέφεραν στον κ. Σβόμποντα ότι στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης υπάρχει μια μεγάλη και ισχυρή σοσιαλδημοκρατική τάση, η οποία είναι αποφασισμένη να δραστηριοποιηθεί στην πορεία προς τις ευρωεκλογές και έπειτα από αυτές.
Ο κ. Σβόμποντα, ο οποίος και στο παρελθόν έχει μιλήσει θετικά για τη συγκεκριμένη πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται πως άκουσε με μεγάλο ενδιαφέρον τις διαβεβαιώσεις αυτές, καθώς για τους Σοσιαλδημοκράτες του Ευρωκοινοβουλίου μείζον θέμα είναι ο συσχετισμός δυνάμεων και οι δυνατότητες συμμαχιών στο επόμενο Ευρωκοινοβούλιο, το οποίο και θα έχει βαρύνοντα λόγο στον διορισμό-εκλογή του διαδόχου του κ. Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο στην προεδρία της Επιτροπής.

Διαπραγματεύσεις, το «παζάρι» με τον Μάρτιν Σουλτς
Ενας από τους πλέον δυναμικούς διεκδικητές της προεδρίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής είναι ο γερμανός Σοσιαλδημοκράτης κ. Μάρτιν Σουλτς, ο οποίος είχε μια ενδεικτική των διαθέσεων και ενδιαφέρουσα συνομιλία με τον ίδιο τον κ. Τσίπρα προ μερικών εβδομάδων στην Αθήνα.
Σύμφωνα με πληροφορίες που μεταδίδουν άλλοι συνομιλητές του κ. Σουλτς, κατά τη διάρκεια της συζήτησης ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν σαφώς προσανατολισμένος στις δυνατότητες συνεργασιών μετά τις ευρωεκλογές. Αφησε μάλιστα ανοιχτό το ενδεχόμενο να στηριχθεί η υποψηφιότητα του γερμανού Σοσιαλδημοκράτη από την ευρωομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ή/και της Αριστεράς στο Ευρωκοινοβούλιο που θα προκύψει μετά τον Μάιο, με επίγνωση ότι μετά τις εκλογές ο κ. Τσίπρας δεν θα έχει ελπίδες για τη θέση του προέδρου της Επιτροπής, αλλά θα είναι ένας από εκείνους που θα μπορούν να επηρεάσουν τους συσχετισμούς δυνάμεων.
Η συζήτηση αυτή έφθασε μάλιστα μέχρι του σημείου να εξεταστούν και τα «ανταλλάγματα» μιας τέτοιας στήριξης από πλευράς Τσίπρα και σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έδειξε να ενδιαφέρεται για το ενδεχόμενο να αποκτήσει το κόμμα του ένα καθεστώς «συνεργαζόμενης» δύναμης με τους Σοσιαλδημοκράτες, εφόσον αυτοί επιμείνουν στην αντιμνημονιακή ρητορική τους και στην εφαρμογή μιας άλλης πολιτικής στην Ελλάδα.
Το πολιτικό φλερτ του κ. Τσίπρα με την ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία, ακόμη και χωρίς να είναι ευρέως γνωστά τα περιστατικά που περιγράφονται, είναι κάτι που ούτως ή άλλως αντιμετωπίζουν με επιφύλαξη και δυσφορία οι εξ αριστερών επικριτές του κ. Τσίπρα μέσα στο κόμμα.
Υπάρχει όμως και ένα πεδίο στο οποίο οι επαφές αυτές ενδέχεται να αποδειχθούν καθοριστικής σημασίας και αφορά την επιχειρούμενη προσέγγιση του ΣΥΡΙΖΑ με τη ΔΗΜΑΡ.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις προσώπων που κινούνται στο μεταίχμιο μεταξύ των δύο σχηματισμών, αυτή η φιλοευρωπαϊκή κινητικότητα στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ενδέχεται να διευκολύνει τόσο εκείνη την τάση στην Αγίου Κωνσταντίνου που μιλάει ανοιχτά για τα ενδεχόμενα συνεργασιών με τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και την πλειοψηφία στην Κουμουνδούρου, η οποία μετά τις εσωκομματικές εξελίξεις στη ΔΗΜΑΡ «βλέπει» έναν δυνάμει κυβερνητικό εταίρο σε περίπτωση που το κόμμα του κ. Φ. Κουβέλη βρίσκεται στη Βουλή μετά τις επόμενες εθνικές εκλογές.

21 December 2013

Όσα παίρνει... κι όσα φέρνει ο άνεμος

NIP/TUCK

της Ισμήνης

Έχετε δει την ανωτέρω σειρά στην τηλεόραση; Όχι;  Τότε χάνετε, διότι είναι μια πολύ επιμορφωτική και διδακτική τηλεοπτική σειρά!

Ας αρχίσω όμως από την αρχή. Όλα για να μην πω τα περισσότερα τηλεοπτικά μας κανάλια  τις ώρες ακροαματικότητας  βάζουν ένα σωρό σοβαρές και μη σειρές,   πάντα  βασιζόμενοι στην εισροή των διαφημίσεων (που σημαίνει χρήματα) και στα μηχανάκια της AGB, αν το έγραψα καλά, που και αυτό  μεταφράζεται σε ακροαματικότητα!

Οπότε από τις 5-11 παρελαύνουν όλα τα σούργελα της ελληνικής τηλεόρασης,  όπου  οι μισές  ξανθές  βρίζουν τις  υπόλοιπες μισές  και τούμπαλιν  ή ανταλλάσσουν ασπασμούς και εναγκαλισμούς  εκτοξεύοντας τόσες  χαριτωμενιές που  μπροστά σε αυτά που βλέπει ο τηλεθεατής το  δηλητήριο  της κόμπρας είναι ακίνδυνο.


Κατόπιν  ακολουθούν   όλες οι τουρκοβραζιλιάνικες σειρες που ο Σουλειμάν, ο Μαχμούτ ή ο Ραούλ σφάζονται για τα μάτια της Εμινέ, της Αισέ ή της Κάρμεν.

Το ποδόσφαιρο  σε πρώτο πλάνο  παρακαλώ, έτσι για να δώσουμε πρότυπα στα παιδιά μας ότι μόνο με τα χρυσά πόδια πας μπροστά,  τουτέστιν βγάζεις λεφτά και όταν δε  γίνεις διάσημος,  δεν πληρώνεις και τους φόρους σου στο Ελλάντα! Συμβαίνει και αυτό!

Από την άλλη μεριά μια μερίδα τηλεθεατών ψάχνει εναγωνίως  να δει κάτι της προκοπής  και  διαπιστώνει ότι κάποια καλά προγράμματα  παρουσιάζονται  μόνο για ζόμπι, μεταφραζόμενο στις 3, 4 ή 5 το πρωί! Π.χ. το Judging  Amy ή το Brothers and sisters κλπ. Τι καλά!

Αλλά ευτυχώς υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, δόξα τω Θεώ. Το κανάλι SKAI  στις 10.30 το βράδυ  ξεκινάει τη σειρά  NIP/TUCK. Κάθισα κι εγώ να τη παρακολουθήσω και θα σας πω με λίγα λόγια, τι καλά αποκόμισα από αυτή τη θαυμάσια σειρά  που σημειωτέον προβάλλεται ώρα που πολλά παιδιά έχουν στρογγυλοκαθίσει  μπροστά στην τηλεόραση και δεν έχουν πάει για ύπνο.

Έχουμε και λέμε: σε ένα κοσμικό θέρετρο της Αμερικής Μπέβερλυ Χιλς ή Μαϊάμι, θα σας γελάσω, 2 γιατροί πλαστικοί χειρουργοί, προσφέρουν τις υπηρεσίες τους  με υψηλό κόστος στους/στις πελάτες /τισσες.

Ο 1ος   παντρεμένος με παιδιά, ο 2ος   λεύτερος αλλά πολύ γκομενιάρης. Έχουν μια ιδιωτική κλινική όπου παρελαύνουν γνωστοί και άγνωστοι  για κάθε είδους πλαστική εγχείριση. Και  από εδώ ξεκινάει όλη η υπόθεση και τόσο  μπλέξιμο που μπερδεύτηκα.

Ο λεύτερος  είναι ο  κουμπάρος αλλά και ο πατέρας του 1ου  παιδιού του παντρεμένου φίλου και συναδέλφου του. Η γυναίκα του 1ου   μετά από 20 χρόνια γάμου  χώρισε και έγινε λεσβία, συζεί με μια  γκόμενα που έχει μια κόρη που  θέλει να κοιμηθεί με τον πρώην άντρα της γκόμενας της μητέρας της.

Το κοριτσάκι του 1ου, 8 ετών, ζητάει από τον πατέρα της να της κάνει πλαστική στο πρόσωπο για να γίνει πιο όμορφη.

Ο γιος του 1ου  ξεμυαλίστηκε με μια ψυχολόγο  20 χρόνια μεγαλύτερη, που είχε η μητέρα του μετά τον χωρισμό της, αλλά  ο 2ος   γιατρός  όταν διαπίστωσε την κακή επιρροή που είχε πάνω στον γιο του... για την συνετίσει,  πήγε σπίτι της, της μίλησε, την πήδηξε και σαν γιατρός και δη πλαστικός, πάνω στο πήδημα διαπίστωσε ότι ήταν άντρας που είχε κάνει αλλαγή φύλλου.

Ο 2ος  ο λεύτερος που έχει πηδήξει τις μισές γκόμενες της πόλης, ανακάλυψε το πατρικό ένστικτο και   υιοθετεί  ένα μωρό που του το φόρτωσε μια  άλλη γκόμενα, η οποία το συνέλαβε με ένα μαύρο στις τουαλέτες κάποιου αεροδρομίου!

Ένας μανιακός δολοφόνος  με μάσκα  τριγυρνάει τα βράδια χαρακώνει στο πρόσωπο  άντρες και γυναίκες, τον δε 2ο,  αφού τον χαράκωσε, τον πήδηξε κι όλας!

Μετά από αυτό, αφού ο συνάδελφος του έφτιαξε το πρόσωπο, πάντα για τον λεύτερο μιλάμε,  τα φτιάχνει με μια πορνοστάρ που της έκανε ένα σωρό εγχειρίσεις, η οποία όμως τελικά έμπλεξε με τη σαϊεντολογία  και πήρε τον καλό δρόμο.

Αλλά γνώρισε τον γιο του 1ου, τον αγάπησε και έκανε ένα παιδί μαζί του, αλλά δυστυχώς το ρίξανε στα ναρκωτικά και δεν είχαν λεφτά  να πάρουνε ούτε γάλα στο παιδί, οπότε ο γιος και στοργικός  πατέρας, αποφάσισε  να γυρίσει πορνοταινία με άντρες, να είναι παθητικός,  για να βγάλει λεφτά για το γάλα του παιδιού του! Την τελευταία όμως στιγμή στο πλατό, αφού είχε κάνει και κλύσμα για να αδειάσει, μετάνιωσε και δεν ενέδωσε!

Για να ζήσει το παιδί του όμως, άρχισε να κλέβει, αλλά... εδώ είναι το ηθικό στοιχείο,   οι 2 γιατροί, πατέρας και πατριός, για να τον φέρουν στον ίσιο δρόμο, τον παραδίδουν στην αστυνομία και μπαίνει φυλακή.

Στη φυλακή όμως, τον λιμπίζεται ένας προστάτης–φυλακισμένος  και ο νεαρός μας  για να έχει την απόλυτη προστασία  του, ζητά από τον πατέρα του (τον λεύτερο γιατρό)  να του προσθέσει βυζιά για να ικανοποιεί τον προστάτη του!

Ζαλιστήκατε; Εγώ ναι και όχι μόνο που τα είδα, αλλά και τώρα που τα γράφω!

20 December 2013

Το ήθος της αριστεράς και η προέλευση του πλούτου

«Να αμφιβάλλεις για όλα», έλεγε ο Μαρξ και νομίζω ότι αυτή είναι μια καλή συμβουλή
 της Βασιλικής Σιούτη, The Press Project, 20/12/2013


Βέβαια κάποιοι υποτιθέμενοι μαρξιστές θα προτιμούσαν να αμφιβάλλουμε για όλα, εκτός από το κόμμα, τη γραμμή του κόμματος , τα στελέχη του κόμματος κτλ. Και αναφέρομαι σε όλα τα κόμματα της αριστεράς. Αλλά ο Μαρξ δεν έκανε τέτοιες εξαιρέσεις. Το «όλα» τα συμπεριλαμβάνει όλα, όσο ενοχλητικό ή άβολο κι αν είναι για κάποιους.

Μπορούμε να αμφιβάλουμε για όλους λοιπόν. Και για τα στελέχη της αριστεράς. Φυσικά, θεωρώ ανόητο να κατηγορείται ως ένοχος όποιος αριστερός κατέχει πλούτο, αλλά εξίσου ανόητο θεωρώ το να αδιαφορούμε για την προέλευσή του.

Και βέβαια δεν υπάρχει πρόβλημα εάν ένας αριστερός έχει λεφτά, αρκεί η προέλευση τους να μην έρχεται σε αντίθεση με όσα πρεσβεύει. Οι τοποθετήσεις σε στυλ Σημίτη: «όποιος έχει στοιχεία, να τα πάει στη δικαιοσύνη» ή Βουλγαράκη: «το νόμιμο, είναι και ηθικό», πέρα από το ότι δεν πείθουν κανέναν, δεν αρμόζουν στην αριστερά. Το αναφέρω γιατί τα ακούσαμε κι αυτά.

Κάτι άλλο που ακούσαμε επίσης, ήταν: Μα καλά δεν βλέπετε τι γίνεται με τα πόθεν έσχες των υπουργών και ασχολείστε με τα λεφτά 3-4 στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ; Ναι, έχει μεγαλύτερη σημασία η προέλευση των χρημάτων των στελεχών της αριστεράς, γιατί η αριστερά πρεσβεύει ένα άλλο ήθος. Γιατί η αριστερά και τα στελέχη της δεν υπάρχουν για να εκπροσωπούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, αλλά των εργαζομένων. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί τη μοναδική εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης στη συγκεκριμένη συγκυρία και οι πολίτες θέλουν να ξέρουν ότι δεν θα είναι μία από τα ίδια.

Η κυβερνητική προπαγάνδα φυσικά εκμεταλλεύεται κάθε τι που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει εναντίον των πολιτικών της αντιπάλων και για να σκεπάσει τα δικά της, που είναι ασυγκρίτως πολύ χειρότερα. Αυτό όμως, μπορεί να το αντιληφθεί ο καθένας. Οι πολίτες έχουν τα δικά τους ερωτήματα, τις δικές τους αμφιβολίες και ζητούν πειστικές απαντήσεις.

Για τη διαφθορά και τον βρώμικο πλουτισμό στελεχών του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ κανείς δεν έχει αμφιβολίες, γιατί όλοι είναι βέβαιοι. Εδώ υπάρχουν ομολογημένα εγκλήματα (από τη Siemens μέχρι το Χρηματιστήριο, τις προμήθειες, τα πάρτι, τα εξοπλιστικά κτλ). Όλοι τα ξέρουν. Για αυτό και το πολιτικό προσωπικό που κυβέρνησε μέχρι σήμερα είναι βαθύτατα απαξιωμένο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως, δεν έχει κυβερνήσει ακόμα και οι πολίτες θέλουν να ξέρουν αν θα βαδίσει την πεπατημένη ή αν θα ακολουθήσει άλλο δρόμο. Ο καθένας μπορεί να υποψιαστεί ότι κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ προσεγγίστηκαν ή θα επιχειρηθεί να προσεγγιστούν προκειμένου να ενσωματωθούν στο υπάρχον σύστημα, που μάχεται λυσσαλέα για τη διατήρηση του.

Οι πολίτες είναι καχύποπτοι, ειδικά με τους πολιτικούς που κατέχουν πλούτο και έχουν κάθε λόγο για αυτό, όπως έχουν κάθε δικαίωμα να γνωρίζουν πως αυτός προήλθε. Ο βέλγος αναρχικός Louis Scutenaire, έλεγε ότι οι δύο πηγές του πλούτου είναι η κλοπή και η κληρονομιά και πολλοί συμφωνούν μαζί του. Αν η πηγή δεν είναι από κληρονομιά λοιπόν, σίγουρα απαιτούνται οι αναγκαίες διευκρινίσεις. Με τόλμη και χωρίς υποκρισία. Γιατί το είδαμε και αυτό, όταν κάποιοι π.χ υποκρίνονταν ότι δεν ξέρουν τι είναι ο κυβερνητικός συνδικαλισμός, ούτε πώς επιβραβεύεται.

Μια προσεκτική ματιά στα πόθεν έσχες των πολιτικών θα διέκρινε γκρίζες ζώνες και σε άλλες δηλώσεις που δημιουργούν -τουλάχιστον- ερωτηματικά. Αλλά το θέμα δεν είναι η ονοματολογία. Το θέμα είναι η συμπεριφορά των στελεχών της αριστεράς και αν αυτή συμβαδίζει με όσα πρεσβεύει .

18 December 2013

Το πελατειακό σύστημα

του Παναγή Βουρλούμη, Καθημερινή, 18/12/2013
​​Όταν ήμουν στην Εμπορική Τράπεζα, τέλος δεκαετίας του 1970, κάναμε κάποιον διαγωνισμό για να προσλάβουμε προσωπικό. Ένας υπουργός με πίεζε να του δώσω τα θέματα, προφανώς για να τα περάσει στους δικούς του. Όταν το πήρε απόφαση πως δεν γινόταν τίποτε άλλαξε τροπάριο. Ζητούσε να καθυστερήσω την ανακοίνωση των επιτυχόντων και να δώσω τα ονόματα πρώτα σ’ εκείνον για να τους πει ότι πέτυχαν «κατόπιν ενεργειών του». Όταν ξανά αρνήθηκα μου είπε -ήταν κι άλλοι μπροστά- «για κάτι σαν κι εσένα θα χάσουμε τις εκλογές», δεν χρειάζονται σχόλια.
Υπήρξα κι εγώ στην πιο πρόσφατη μετεμψύχωσή μου προϊόν του πελατειακού συστήματος. Εκεί όμως ίσως κάποιοι ελαφρώς την πάτησαν. Στο ΟΤΕ, την περίοδο 2004-2010 καταφέραμε να απαλλαγούμε από τρεις πληγές του πελατειακού συστήματος, οι οποίες είναι οι εξής:
- Έλεγχος διορισμών - προαγωγών - θέσεων «κλειδιών».
- Έλεγχος προμηθειών.
- Έλεγχος διαφημιστικών κονδυλίων.
Αποτύχαμε στην αξιολόγηση που είναι ανάθεμα για τον συνδικαλισμό. Όπου επικρατεί απόλυτη μονιμότητα και όσο η Δικαιοσύνη λειτουργεί όπως ξέρουμε, πειθαρχία στον χώρο εργασίας δεν μπορεί να παγιωθεί.
Η αντίσταση στο πελατειακό κράτος έχει κόστος. Το πελατειακό κράτος εκδικείται με όπλα τα φιλικά του ΜΜΕ και ελεγχόμενους δικαστικούς. Στοχεύουν να εξουδετερώσουν όσους το μπλοκάρουν γιατί θέλουν να κάνουν σωστά τη δουλειά και παράπλευρη απώλεια είναι βέβαια ο Οργανισμός ή άλλη μονάδα που διευθύνουν. Πάντως στην περίπτωση του ΟΤΕ αποδείχτηκε για ακόμη μία φορά ότι όταν εφαρμόζονται οι κανόνες που ισχύουν στην ιδιωτική οικονομία, τα αποτελέσματα είναι θετικά και άμεσα.
Το πελατειακό σύστημα οδηγεί σε ηθική πώρωση και τα δύο κύρια χαρακτηριστικά του είναι:
- Η παγίωση και αναπαραγωγή της αναξιοκρατίας.
- Η απαξίωση των θεσμών.
Στις δημοκρατίες σαν την δική μας η ψήφος είναι εμπορεύσιμη με αντίκρισμα προνομιακής μεταχείρισης. Οι στόχοι και σκοπιμότητες που κατευθύνουν τις αποφάσεις των κέντρων εξουσίας είναι οι στενές κομματικές και ατομικές επιδιώξεις. Ξένες και συχνά αντίθετες προς το γενικό συμφέρον. Η κατάσταση δεν περιορίζεται στην κεντρική κυβέρνηση, αλλά διαχέεται παντού, όπου ασκείται εξουσία – Τοπική Αυτοδιοίκηση, εκπαίδευση, δικαιοσύνη, συνδικαλισμός.
Είναι εύκολα κατανοητό ότι διακυβέρνηση που στηρίζεται σε τέτοιες αρχές όπως π.χ. επιλογή στελεχών σε όλα τα επίπεδα με κριτήρια άσχετα με ικανότητα και ακεραιότητα, οδηγεί αργά ή γρηγορότερα σε αποτυχία. Δεν κάνει διαφορά αν πρόκειται για Οργανισμό, επιχείρηση, ή όπως στην περίπτωσή μας, το κράτος.
Είναι επίσης αυτονόητο ότι σε πελατειακό σύστημα δεν λειτουργεί ισονομία, η λέξη κλειδί είναι «εξαίρεση», εξαίρεση από τους γενικούς κανόνες. Έτσι υπονομεύεται η εμπιστοσύνη του πολίτη στους θεσμούς. Είναι κατ’ εξοχήν διαβρωτικό, εκτρέφει τη διαφθορά και κάμπτει την ηθική αντίσταση των πιο πολλών. Η προσαρμογή σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον είναι συχνά θέμα επιβίωσης για τον πολίτη, άσχετα αν το σιχαίνεται. Όταν ζεις σε ζούγκλα ή θα τους φας ή θα σε φάνε.
Ο στρεβλός αυτός τρόπος διακυβέρνησης έπαιξε πάντα σημαντικό ρόλο στη χώρα μας, αλλά μεταπολιτευτικά επικράτησε εντελώς και θεσμοθετήθηκε κιόλας όπως π.χ. με την κατάργηση των υπηρεσιακών γενικών διευθυντών στα υπουργεία. Παραμερίστηκε εκείνο που οι αφελείς ιδεολόγοι αποκαλούν γενικό συμφέρον και χρηστή διοίκηση. Το πελατειακό σύστημα και το ανεξέλεγκτο μεγάλωμα του δημόσιου τομέα, χέρι χέρι έφτιαξαν το κράτος που έχουμε. Εχει το σύστημα απόλυτη ανάγκη από το μεγάλο κράτος για να ελέγχει τους πόρους.
Με εξαίρεση τα δημογραφικά, οι υπόλοιπες πληγές που εξετάζουμε εδώ σήμερα εκεί έχουν τη ρίζα τους, είναι παράγωγά του. Το πελατειακό σύστημα είναι η γενεσιουργός αιτία, η μαμά των άλλων κακών.
Δεν είναι καθόλου παράξενο ότι η Ελλάδα χρεοκόπησε. Θα είχε γίνει πολύ νωρίτερα αν το σύστημα για να συντηρηθεί δεν δανειζόταν. Δάνεια στην πλάτη αυτής και των επόμενων γενεών που οδήγησαν στην υποδούλωση. Πρέπει να ασχοληθούμε κάποτε με το πού τελειώνει η βλακεία, η επιπολαιότητα, η ανικανότητα και πού αρχίζει η ιδιοτέλεια, ο δόλος και η εγκληματική αμέλεια.
Αν η χώρα ήταν μια οποιαδήποτε επιχείρηση, η διοίκησή της θα είχε εκπαραθυρωθεί προ πολλού. Το σύστημα όμως δεν το προβλέπει. Οι επιλογές που μας προσφέρει είναι να διαλέξουμε ανάμεσα στην πελατοκρατία Α ή Β ή Γ κ.λπ.
Με τη διάγνωση ότι το πελατειακό σύστημα είναι στη ρίζα του προβλήματός μας προφανώς πολύ λίγοι συμφωνούν. Αλλιώς δεν εξηγείται γιατί το υπομένουμε ενώ ξέρουμε – είναι γνωστοί και δοκιμασμένοι οι τρόποι, τα μέτρα που θα μας απάλλασσαν από αυτό; Να αναφέρω μερικά:
- Αξιολόγηση προσωπικού στο Δημόσιο.
- Υπηρεσιακή ιεραρχία στα υπουργεία.
- Ηλεκτρονική οργάνωση της φορολογίας ώστε να μην έρχεται σε επαφή ο φορολογούμενος με τον εφοριακό.
- Ηλεκτρονικές προμήθειες.
Και άλλες φαινομενικά απλές αλλαγές που όμως και όταν ακόμη νομοθετούνται καταργούνται στην πράξη.
Και πάνω απ’ όλα η αναθεώρηση ενός παρωχημένου Συντάγματος που έχει γίνει ο κύριος στυλοβάτης του πελατειακού συστήματος, που δημιουργεί πολίτες διαφορετικών ταχυτήτων και εξασφαλίζει το απυρόβλητο – την ασυδοσία των λειτουργών του συστήματος, γιατί τελικά με άτομα έχουμε να κάνουμε και όχι με αφηρημένες έννοιες.
Άτομα όπως εσείς κι εγώ, που αποζούν από το σύστημα – είτε ως πελάτες του είτε ως νονοί ή και τα δύο κατά περίπτωση. Ένα απέραντο μωσαϊκό από μικροσυμφέροντα και αλληλεξαρτήσεις που μπλοκάρει κάθε μεταρρύθμιση. Πρόσφατο παράδειγμα οι 300 αγκυλώσεις που εντοπίζει ο ΟΟΣΑ και η αντίδραση των συμφερόντων. Και δεν μιλάμε εδώ για μεγάλες μεταρρυθμίσεις αλλά για τα σχετικά εύκολα.
Θα έλεγε κανείς ότι το σοκ της κρίσης, το ενάμισι εκατομμύριο άνεργοι, τα «κουρέματα», η εθνική ταπείνωση, θα οδηγούσαν την πολιτική τάξη σε αυτοκριτική, σε αναθεώρηση του τρόπου που κυβερνήθηκε η χώρα τις πρόσφατες δεκαετίες. Τίποτε απ’ όλα αυτά.
Αντίθετα, η φροντίδα των περισσοτέρων είναι πώς θα σωθεί το πελατειακό κεφάλαιο που έχουν μαζέψει κι επειδή δεν υπάρχουν τώρα δανεικά να μοιράσουν το έχουν στρέψει στην προστασία. Πώς δεν θα θιγούν οι μεγάλες ομάδες πελατείας τους – δηλαδή κυρίως το Δημόσιο και αν πρέπει να θιγούν να μην πειραχτεί το υπόβαθρο, η νομοθεσία, τα κεκτημένα και προνόμια που συντηρούν το πελατειακό κράτος.
Να διατηρηθεί με κάθε τρόπο το κομματικό κράτος. Τα μονοπώλια στην Παιδεία και αλλού. Εκεί είναι η δεξαμενή της πελατείας. Η πηγή της δύναμης και όλα αυτά με τον ιδεολογικό μανδύα του αριστερισμού από τη μία και του λαϊκισμού και από τις δύο μεριές.
Και φοβούμαι πως αν δεν γίνουν οι θεσμικές και διαρθρωτικές αλλαγές, που όλοι ξέρουμε ποιες είναι, οι θυσίες που περνά ο λαός μας θα πάνε χαμένες.
Αν η χώρα μας ήταν σε απομόνωση, ο τρόπος διακυβέρνησής της θα είχε λίγη σημασία. Όμως είναι αδύνατο να αποφύγουμε τον παγκόσμιο ανταγωνισμό και η φόρμουλα που ακολουθήσαμε ως τώρα μάς έχει περιθωριοποιήσει και τη φτώχεια και μιζέρια θα ακολουθήσουν εθνικοί κίνδυνοι.
Ζητούμε από τους πρωταγωνιστές του πελατειακού συστήματος να το καταργήσουν, περίπου να αυτοκτονήσουν. Όμως δεν υπάρχει άλλος δρόμος μέσα στο πλαίσιο της δημοκρατίας. Και ας βιαστούμε.
Όταν η πίεση ανέβει πολύ, συχνά το καπάκι του τέντζερη πετάγεται και ας θυμηθούμε ότι κανένα από τα Συντάγματά μας δεν είναι αποτέλεσμα αναθεώρησης με τις διαδικασίες που προέβλεπε το προηγούμενο.


15 December 2013

Η εκδίκηση του Βασίλη Λεβέντη

του Τάκη Θεοδωρόπουλου, Καθημερινή, 15/12/2013

Για χρόνια πλάγιαζα αργά. Περίμενα να κοιμηθούν όλοι στο σπίτι για να παρακολουθώ, κρυφά από τη σύζυγό μου, τις τηλεοπτικές υπερπαραγωγές του Βασίλη Λεβέντη, του προέδρου της Ενωσης Κεντρώων. Ηταν το γύρισμα της δεκαετίας του ογδόντα προς ενενήντα και την επομένη, Δευτέρα το πρωί, πίναμε καφέ με τον μακαρίτη σήμερα πια Χρήστο Βακαλόπουλο, για να ανταλλάξουμε εντυπώσεις. Συναντιόμασταν στο Φίλιον (by courtesy of Stephanos Kassimatis). Θυμάμαι το γενναιόδωρο γέλιο του Χρήστου ο οποίος ήταν καλύτερος μίμος από μένα και είχε καλύτερη μνήμη. Επαναλάμβανε φράσεις και απέδιδε ενθουσιασμένος το ύφος του σταρ. Μεσοβδόμαδα οι αγαπημένες μας εκπομπές ήταν οι εμφανίσεις του Ευάγγελου Γιαννόπουλου. Πρότυπο λαϊκού ήρωα της εποχής, ο τότε υπουργός σχολίαζε τον σύμπαντα κόσμο. Στον πρώτο Πόλεμο του Κόλπου, όταν οι συμμαχικές δυνάμεις είχαν αποφασίσει να μην μπουν στη Βαγδάτη, τον βλέπω σαν και τώρα μπροστά μου να λέει ότι δεν καταλαβαίνει πού το πάνε. «Εμάς στην Αλβανία μας έδιναν εντολή ανακατάληψης του υψώματος τάδε και τρέχαμε να το ανακαταλάβουμε. Αυτοί δεν καταλαβαίνω τι σόι στρατηγική έχουν».
Όμως ο απόλυτος ήρωας ήταν ο Βασίλης Λεβέντης. Με ενθουσίαζε η μυξοκαθαρεύουσα που χρησιμοποιούσε και θύμιζε προδικτατορική Βουλή, όμως πάνω απ’ όλα περίμενα τις μεγάλες στιγμές της υπερπαραγωγής του, όταν άναβε με τα ίδια του τα λόγια, θύμωνε, ανέβαζε τον τόνο της φωνής και σούρωνε ολόκληρο το πρόσωπο για να δείξει την αηδία του για τους υπόλοιπους πολιτικούς. Η μεγάλη του στιγμή, σαν την είσοδο της Κλεοπάτρας Λιζ Τέιλορ στη Ρώμη, σε σκηνοθεσία Μάνκεβιτς, ήταν όταν είχε κατέβει σε εκείνες τις επαναληπτικές εκλογές στη Β΄ Αθηνών και τον είχε υποστηρίξει η Νέα Δημοκρατία. Οι δημοσκοπήσεις τού είχαν δώσει ποσοστά που δεν τα είχε δει στα καλύτερα όνειρά του και ο ίδιος κεντούσε στη μικρή οθόνη. Μια μέρα, μάλιστα, είχε ανακοινώσει στο κοινό του πως δεν χρειάζεται άλλους ψηφοφόρους, «μας φτάνουν αυτοί που έχουμε» και είχε ανοίξει τα δυο του χέρια σαν να αγκάλιαζε τους τηλεθεατές. Εννοείται πως δεν εξελέγη. Στο πλευρό του εμφανιζόταν και ένας απόστρατος στρατηγός, ο πρόεδρος της νεολαίας του κόμματός του. «Για πες μας, στρατηγέ μου, τι λέει η νεολαία για το ζήτημα;». Έτσι του έδινε τον λόγο.
Ηταν πρότυπο ενός τύπου πολιτικοποιημένου Έλληνα, αυτού που παλιότερα φώναζε στο καφενείο δεξιότερα Κουροπάτκιν, τώρα όμως μιλούσε στην τηλεόραση σε κάποιον φανταστικό λαό που ο ίδιος ονειρευόταν ότι κάποια μέρα θα τον συνοδεύσει μετά βαΐων και κλάδων ώς τη Βουλή. Δεν έλεγε πάντα παράλογα πράγματα, το αντίθετο, ορισμένα ήταν απολύτως λογικά, κατηγορούσε διάφορους για διάφορα, όμως δεν του έδινε κανείς σημασία. Κι αυτό ήταν το μεγαλείο του, ένα πολιτικός κήρυκας που έχει αποκτήσει μέσο επικοινωνίας, πλην όμως μιλάει στο κενό και σε διάφορους ξενύχτηδες που του τηλεφωνούσαν για να κάνουν την πλάκα τους. Ενσάρκωνε αυτήν την Ελλάδα που αισθάνεται πως είναι το κέντρο του σύμπαντος κόσμου επειδή δεν έχει καμία επαφή με την πραγματικότητα.
Με τα χρόνια ο Βασίλης Λεβέντης έχασε τη γοητεία του. Κουράστηκε να λέει τα ίδια και τα ίδια, βαρέθηκε κι ο ίδιος να επαναλαμβάνεται, το κυριότερο όμως είναι ότι έπαψε να είναι μοναδικός. Η χάρη του ανθρώπου που σου αραδιάζει μεγαλοστομίες σε πλήρη αναντιστοιχία με την πραγματικότητα, σαν εξωτικό είδος των τροπικών σε ενυδρείο, έγινε το πιο δημοκρατικά μοιρασμένο αγαθό του πολιτικού μας βίου. Μπόλιασε τη δημοκρατία μας με το ύφος του, θυσίασε τη μοναδικότητά του χάριν της μαζικότητας, μπορεί να μην εξελέγη ποτέ ο ίδιος, όμως τα έδρανά της γέμισαν από γενόσημα, κακέκτυπους μιμητές του, μαθητές του. Πήρε την εκδίκησή του.
Ονόματα δεν λέμε. Αφήνω τους αναγνώστες να φαντασθεί ο καθένας ποιον από τους αγαπημένους του πολιτικούς του θυμίζει περισσότερο τον πρόεδρο της Ενωσης Κεντρώων. Και το κυριότερο, να μην τον αναζητήσει σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. Ο λεβεντισμός είναι μεγάλη δύναμη, σαρώνει ιδεολογίες και τοποθετήσεις, με τον ίδιο τρόπο που σαρώνει την πραγματικότητα. Ο ένας είναι πεπεισμένος πως μας ψεκάζουν, του άλλου δεν μπορείς να του βγάλεις από το μυαλό ότι, επειδή οι δημοσκοπήσεις του δίνουν υψηλά ποσοστά, θα κηρύξει την επανάσταση για την Ευρώπη των λαών, η Ζωή της Λωρραίνης φωνάζει βοήθεια, η κυβερνητική πλειοψηφία ψάλλει την ανάπτυξη σαν επιμνημόσυνη δέηση της υπανάπτυξης και ο πόλος της σταθερότητας, ο εταίρος, νομίζει πως σέρνει πίσω του τις μάζες της δεκαετίας του ογδόντα, όπως ο Λεβέντης την Ε.Κ. του εξήντα.
Ο κανονικός Λεβέντης είχε χάρη και ήξερε να διασκεδάζει το κοινό του. Τα δημοκρατικά του αντίτυπα φοβίζουν όσο φοβίζει μια ηγεσία που ψάχνει στα τυφλά τον δρόμο της πραγματικότητας. Η ουσιαστική σύγκρουση δεν γίνεται σήμερα ανάμεσα στη «δεξιά» και την «αριστερά». Η ουσιαστική σύγκρουση θα διεξαχθεί ανάμεσα στις δυνάμεις του «λεβεντισμού» και τις άλλες, αυτές που περιμένουμε να αναδειχθούν μέσα από τα ερείπια της ελληνικής κοινωνίας.

07 December 2013

Όσα παίρνει ... κι όσα φέρνει ο άνεμος

Η αρρώστια της διπλανής πόρτας
της Ισμήνης

Πόσα και πόσα πράγματα έχουν αλλάξει με το πέρασμα των αιώνων, αλλά για να είμαι πιο ακριβής, με το πέρασμα των χρόνων. Είναι φυσικό μέσα σε όλο αυτό το μεγάλο χρονικό διάστημα να αλλάζουν καταστάσεις και δεδομένα, αλλά εκείνο βέβαια που εκπλήσσει  είναι η ταχύτητα  των αλλαγών που συντελείται  με το πέρασμα των χρόνων και πολλές φορές μπροστά στα μάτια μας που  αδυνατούμε να το πιστέψουμε!

Πρώτα,  30 χρόνια ισοδυναμούσαν  με μια γενιά! Άντε τώρα να προλάβεις τα νέα παιδιά. Εδώ αδέλφια με κάποια διαφορά ηλικίας 5 ετών και πάνω και δεν καταλαβαίνονται. Και περιμένει μάταια ο γονιός  των 35-40  ετών  που έχει κάνει παιδί, όταν αυτό φτάσει  στα 15 να πορεύεται μαζί του! Αμ  δε ... φιλαράκο μου, εσύ είσαι πια 50 ετών, στην καλύτερη περίπτωση, και το σπλάχνο σου είναι 15, άρα με τα καινούργια δεδομένα απέχετε 3,5 γενιές έτη φωτός. Και καλά  κρασιά λοιπόν !

Κάποιες αρρώστιες που τα παλιά  χρόνια ήτανε δεδομένες να τις περάσει ένας άνθρωπος, τώρα πια έχουν γίνει ανάμνηση!   Π.χ. η  φυματίωση, χτικιό  τη λέγανε. Κατά τη διάρκεια του 1935-55  θέριζε κόσμο και κοσμάκη! Μέχρι και ταμπέλες με «απαγορεύεται το πτύειν»  είχαν αναρτήσει στα τραμ και  λεωφορεία! Ο δάγκειος πυρετός, η χολέρα, η ελονοσία, η ευλογιά, η βουβωνική πανώλη κ.ά. είναι πια μια οδυνηρή ανάμνηση!

Αλλά υπάρχουν και ασθένειες που εμφανίστηκαν προ αρχαιοτάτων χρόνων  και εξακολουθούν να  υφίστανται, απλά στον 21ο αιώνα υπάρχουν διαφορετικοί και  ενίοτε πιο αποτελεσματικοί τρόποι  αντιμετώπισης.

Ο καρκίνος είναι η ασθένεια της διπλανής πόρτας  πλέον. Πρόσφατα  3 προσφιλή μου άτομα χτυπήθηκαν από καρκίνο. Το παλεύουν θαρραλέα και με ελπίδα ίασης -και το εύχομαι ολόψυχα- πράγμα που παλαιότερα δεν ήταν αυτονόητο.

Πρέπει να φοβόμαστε τον καρκίνο; Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με ένα σίγουρο ναι ή όχι!

Πρέπει  όμως και είναι υποχρέωση μας, να μην τον αγνοούμε. Δεν έχουμε περιθώρια να πιστεύουμε ότι  σε μένα δεν θα τύχει. Γιατί είναι πολύ απλό κάποια στιγμή κάποιο αναθεματισμένο κύτταρο να μεταλλαχθεί! Ο καρκίνος  που έχει γίνει πλέον ασθένεια της διπλανής πόρτας, στις περισσότερες περιπτώσεις  χτυπάει την πόρτα, πριν εισβάλει στο σπίτι μας!

Πρέπει απλά  να προλαμβάνουμε. Γιατί  για να προστατεύσουμε την περιουσία μας, βάζουμε πόρτα ασφαλείας, διπλές και τριπλές κλειδαριές, συναγερμό και ένα σωρό άλλα συστήματα, ώστε να  αποθαρρυνθεί ο εισβολέας- κλέφτης  να μπει στο σπίτι;

 Έτσι πρέπει να κάνουμε και με το σώμα μας που είναι το πιο σπουδαίο μας σπίτι, να κάνουμε εξετάσεις προληπτικές ώστε να αποτρέψουμε τον εισβολέα–καρκίνο να εισβάλλει και να εγκατασταθεί !

Η πρόληψη είναι η καλύτερη θεραπεία , λέγανε και οι παλιοί γιατροί!


 

05 December 2013

Ο πορφυρός μανδύας του πρύτανη και η Έκθεση PISA

της Σοφίας Βούλτεψη, Ελεύθερη Ζώνη, 5/12/2013

Οργή, θλίψη και απογοήτευση προκαλεί το γεγονός ότι στη χώρα όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα θεωρείται φυσιολογικό να συζητούμε αν ορθώς ή όχι ένας πρύτανης επιλέγει να κάνει επίδειξη των υποκριτικών του ικανοτήτων στην Πόλη του Φωτός, τυλιγμένος σε έναν κόκκινο μανδύα, την ώρα που το πανεπιστήμιό του παραμένει κλειστό επί τρεις μήνες και οι φοιτητές του κινδυνεύουν να χάσουν το εξάμηνό τους, με τους χειμαζόμενους από την κρίση γονείς τους να πληρώνουν άνευ ανταλλάγματος ενοίκια, τροφεία και ένα σωρό άλλα έξοδα.

Η πειθαρχική δίωξη του πρύτανη για μια επιεικώς ανάρμοστη συμπεριφορά, που δείχνει ότι αδυνατεί να αποκτήσει έστω και για μια στιγμή συναίσθηση των ευθυνών του, προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων, πρωτοστατούντος  του τμήματος Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ, που θεώρησε σωστό να επιλέξει ως επιχείρημα ότι δεν ευθύνεται ο πρύτανης για τη μη λειτουργία του Πανεπιστημίου!

Δεν είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζεται τη γελοιότητα – άλλωστε ο καθένας μπορεί να γελοιοποιείται όσο θέλει και ο καθένας μπορεί να υπερασπίζεται κάθε γελοιότητα.

Είναι πως ο κάθε λογικός άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι ακόμη κι’ αν δεν ευθύνεται για μια δυσμενή εξέλιξη στον χώρο ευθύνης του (όπως υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ), οφείλει να διαθέτει την αναγκαία ευσυνειδησία και να μην εγκαταλείπει τον χώρο που δήθεν υπερασπίζεται – και μάλιστα για να παίξει θέατρο στο Παρίσι.

Το 2001 στη Γερμανία είχε ξεσπάσει σάλος όταν ο τότε Σοσιαλδημοκράτης υπουργός Άμυνας Ρούντολφ Σάρπινγκ, εκ των βομβαρδιστών της πρώην Γιουγκοσλαβίας, ταξίδεψε με πολεμικό αεροπλάνο στη Μαγιόρκα για να κάνει τις διακοπές του με τη φιλενάδα του, την ώρα που Γερμανοί στρατιώτες έφευγαν για τα Σκόπια.

Ο γερμανικός Τύπος είχε δημοσιεύσει φωτογραφίες του υπουργού πλάι στην πισίνα, με την κόμισσα Πιλάτι, την ώρα που στη γερμανική Βουλή ξεκινούσε η συζήτηση για τη συμμετοχή Γερμανών στρατιωτών στη νατοϊκή αποστολή «Αναγκαία Συγκομιδή», που σκοπό είχε να μαζέψει τα απόνερα από τους βομβαρδισμούς και τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.

Είχε τότε αρνηθεί να παραιτηθεί, αλλά τελικά υποχρεώθηκε να το πράξει ένα χρόνο αργότερα, υπό το βάρος πλέον (και) ενός σκανδάλου χρηματισμού.

Αλλά εδώ όλα επιτρέπονται και όλα θεωρούνται φυσιολογικά.

Την ίδια ώρα, όλοι εκείνοι που ολοφύρονται για την πειθαρχική δίωξη του πρύτανη, όλοι εκείνοι που φωνασκούν ότι δεν χρειάζεται αξιολόγηση σε καμία βαθμίδα της εκπαίδευσης, όλοι οι τέλειοι και οι αναντικατάστατοι, όλοι οι υπερασπιστές των «ανεύθυνων» που δεν φταίνε για την κατάντια της εκπαίδευσης στη χώρα μας, διότι φταίει πάντα το… σύστημα, δεν έχουν ακόμη βρει μια λέξη να πουν για την μόλις δημοσιευθείσα έκθεση PISA του ΟΟΣΑ.

Μια έκθεση-κόλαφο, που καλύπτει την τριετία 2009-2012, με 510.000 μαθητές από 65 χώρες να έχουν λάβει μέρος στο τεστ αξιολόγησης και με την Ελλάδα να έχει κατρακυλήσει  κατά 17 θέσεις στην κατάταξη, καταλαμβάνοντας την 42η θέση.

Σύμφωνα με την έκθεση, στη χώρα μας αυξήθηκε  το ποσοστό των 15χρονων μαθητών με χαμηλές επιδόσεις στην κατανόηση κειμένου, στα μαθηματικά και στις φυσικές επιστήμες.

Το 22,6% των 15χρονων στη χώρα μας αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην κατανόηση κειμένου, την ώρα που ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 17,8%.

Το 35,7% παρουσιάζουν χαμηλές επιδόσεις στα μαθηματικά, με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο στο 22,1%.

Το 38% παρουσιάζουν χαμηλές επιδόσεις στις φυσικές επιστήμες, με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο στο 16,6%.

Οι χώρες που έχουν επιτύχει τον στόχο του 15% δεν είναι όλες «πλούσιες».

Εκτός από τη Φινλανδία, την Ολλανδία, τη Γερμανία, τη Δανία, βρίσκουμε εκεί και την Εσθονία, την Ιρλανδία, την Πολωνία.

Το αναφέρω, γιατί κάποιοι σίγουρα θα σπεύσουν να πουν πως φταίει το… μνημόνιο!

Ότι δηλαδή λόγω του μνημονίου τα παιδιά δεν καταφέρνουν να κατανοήσουν ένα κείμενο.

Μόνο που μέχρι το 2012 δεν υπήρχε καμιά κινητικότητα και καμιά διαθεσιμότητα – εκτός κι’ αν κάποιοι θελήσουν να μας πουν ότι επειδή κόπηκαν οι μισθοί, έπαψε και η διδασκαλία των κειμένων και ό,τι άλλο συνεπάγεται η εκπαίδευση.

Πρέπει δε να σας πω ότι όποιος παρακολουθεί αυτές τις εκθέσεις εδώ και πάνω από δέκα χρόνια, θα διαπιστώσει πως καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα:

Τα 15χρονα παιδιά στην Ελλάδα παρουσιάζουν δυσκολίες στην κατανόηση κειμένου, στα μαθηματικά, στις φυσικές επιστήμες και στην κλασσική παιδεία.

Πριν από δέκα και δεκαπέντε χρόνια, βέβαια, δεν υπήρχε μνημόνιο, ούτε περικοπές, ούτε κινητικότητα.

Υπήρχε, όμως, (και εξακολουθεί να υπάρχει) μια άλλη κατάρα.

Και εκεί μπορεί κανείς να συμπεριλάβει ό,τι θέλει – ακόμη και τον πορφυρό μανδύα του πρύτανη.

04 December 2013

Όλοι οι ιδιωτικοί πόροι υπέρ δημόσιου χρέους

του Νίκου Ξυδάκη, Καθημερινή, 4/12/2013

Στις ερχόμενες αρκετές εβδομάδες, με πρώτο ορόσημο την 18η Δεκεμβρίου, κρίνεται το μέλλον της μικροϊδιοκτησίας στην Ελλάδα. Στις 18 Δεκεμβρίου εκπνέει η νομοθετική προστασία κατά πλειστηριασμών στα σπίτια των μη εξυπηρετούμενων στεγαστικών δανείων· η ελληνική κυβέρνηση και η Βουλή καλούνται να ανανεώσουν την προστασία ή να επιτρέψουν την απελευθέρωση των πλειστηριασμών. Η πίεση της τρόικας υπέρ της απελευθέρωσης είναι αφόρητη· ευλόγως: ζητεί να εφαρμοστεί το μεσοπρόθεσμο που έχει υπερψηφίσει η Βουλή. Η ελληνική πλευρά βρίσκεται, ακόμη μια φορά, απροετοίμαστη, τεχνοκρατικά και πολιτικά.

Εν τω μεταξύ, ένα στα τέσσερα στεγαστικά δάνεια δεν εξυπηρετείται, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν με κατασχέσεις κατοικιών περίπου 80-100 χιλιάδες νοικοκυριά· 80 χιλιάδες δανειολήπτες έχουν ήδη ζητήσει την προστασία του νόμου. Ας εντάξουμε στον συλλογισμό μας ένα στοιχείο, τη φούσκα: τα μισά από τα 350 χιλιάδες στεγαστικά δάνεια πρώτης κατοικίας χορηγήθηκαν την περίοδο της μεγάλης πιστωτικής επέκτασης και της ισχυρής Ελλάδας, την περίοδο 1995-2004, και το ένα τρίτο χορηγήθηκε την περίοδο 2005-2008.

Ταυτοχρόνως, η κυβέρνηση εντάσσει στον προϋπολογισμό του 2014 έσοδα περίπου 2 δισ. από τη νέα φορολόγηση ακινήτων. Ο συνδυασμός των δύο ενεργειών, της απελευθέρωσης πλειστηριασμών και της οριζόντιας, καθολικής υπερφορολόγησης ακινήτων, προκαλεί μια ασύλληπτης έντασης μόχλευση στην ελληνική κοινωνία. Μετά την εξουθένωση που έχουν επιφέρει η εξαετής ύφεση, η απομείωση του εισοδήματος έως και κατά το ήμισυ, και η ανεργία του 27%, οι Ελληνες απειλούνται με συρρίκνωση ή και απώλεια της ακίνητης περιουσίας τους.

Πρόκειται για ανθρωπολογικό σοκ, στο μέτρο που οι μεσογειακές κοινωνίες, και όχι μόνο η ελληνική, σε βάθος πολλών αιώνων είναι διαρθρωμένες υλικά και συνειδησιακά γύρω από τη μικροϊδιοκτησία, ως το πιο πρόσφορο μέσον αποταμίευσης, διασφάλισης προσόδου, αλλά και συγκρότησης μιας πολιτισμικής ταυτότητας. Η μικροϊδιοκτησία, μαζί με το ελεύθερο επάγγελμα, τη μικρομεσαία επιχείρηση, τις πολυσθενείς οικονομικές δραστηριότητες μικρής κλίμακας, τα οικογενειακά και τοπικά δίκτυα, την επένδυση στη γνώση και την κινητικότητα, διασφάλιζαν τη συνοχή, την αντοχή και τη λειτουργικότητα των μεσογειακών κοινωνιών σε ένα γεωπολιτικό και γεωοικονομικό περιβάλλον κατεξοχήν ρευστό και ευμετάβλητο.

Στην παρούσα φάση της παρατεταμένης κρίσης βιώνουμε όχι μόνο ύφεση και ανεργία, αλλά επίσης την κατεδάφιση όλων των παραδοσιακών δυνατοτήτων εργασίας, επιχειρηματικότητας και κατοχής περιουσίας. Αυτό συνιστά πρωτοφανή κοινωνικό μετασχηματισμό, επιβαλλόμενο εκ των άνω, βιαίως και σε εξαιρετικά βραχύ χρόνο, χωρίς μάλιστα να προσφέρονται άλλες εναλλακτικές οδοί, άλλοι τρόποι ανάκαμψης και ανάπτυξης· πρακτικά, δεν έχει υποβληθεί απολύτως κανένα πειστικό σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας, πλην διαφόρων αδέσποτων θραυσμάτων περί τουρισμού και ενέργειας, και διαφόρων ευχολογίων περί καινοτομίας.

Το μοναδικό ορατό και εφαρμοστέο σχέδιο είναι η μαζική και ταχύτατη ρευστοποίηση των μικρομεσαίων στρωμάτων, της μικροϊδιοκτησίας και της μικροεπιχειρηματικότητας· ουσιαστικά, η υπεξαίρεση όλων των ιδιωτικών πόρων τους για την εξυπηρέτηση του μη βιώσιμου και διαιωνιζόμενου δημόσιου χρέους.